آقا! پرچم سبز امامت را بر منابر آویخته ای، صدایت آهنگ رسای حقیقت است و هدایت، نفس های سرشار از نور.
«مدینه» ایستاده است تا از پشت دسیسه های متوکل، طعم کلامت را بچشد. در معرض صاعقه های بی رحم شقاوت ایستاده ای و خم به ابرو نمی آوری. آمدنت را ستاره ها به تماشا نشسته اند.
آمدنت را «مدینه» در فرازها جشن گرفت و ملائک در زاویه های آسمان شور گرفتند ـ آمدنت را در فرادست خداوند به چشمان مشتاق علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام بشارت داد. آمدنت را در باغستان های ملکوت، پرنده ها ترانه خواندند؛ درست نیمه ذی الحجه، آن گاه که «سمانه» قنداقه ات را در دست های پدر نهاد تا شوق را در چشم هایش خیره شود.
